Het zijn bizarre tijden dit. Ineens was er het Corona-virus, en ineens lag alles stil.
En dat terwijl ik nog maar nét was begonnen met mijn praktijk, en die zelfs al aardig liep ook!
De wilde plannen die ik had verdwenen in de koelkast. De cursussen en workshops die ik had gepland, verdwenen naast de wilde plannen in diezelfde koelkast.
Per slot van rekening: masseren op 1,5 meter afstand is niet echt een succes. Bovendien had iedereen wel iets anders aan zijn of haar hoofd! Mensen werden ziek. Mensen besmetten andere mensen. Mensen gingen dood. Het was cha... nee, het was géén chaos! Eigenlijk was het heel geordend! Er was veel duidelijkheid.
Men bleef bij elkaar uit de buurt. Uit veiligheid, maar vooral ook uit angst. Begrijpelijk, want dit virus was een kwaaie.
Het werd ook stil. Vliegtuigen vlogen niet meer, auto's reden niet meer. Mensen bleven thuis.
Wat mij betreft vond ik het meest pijnlijke aan de hele situatie dat ik mijn schoonvader, die in een verzorgingstehuis zit, niet meer kon (mocht) zien. Als masseur ben ik nogal 'van het aanraken'. En ineens viel dat weg. Ik gaf niemand meer een hand, laat staan dat ik iemand een knuffel gaf. En mijn praktijk lag op z'n kont.
En toch vond ik het niet erg. Moeder Natuur haalde diep adem, na de klap die ze had uitgedeeld. Ik denk niet dat ik ooit zó veel vogels heb gehoord als in de afgelopen maanden. Alsof er veel meer zijn. Dat is niet zo, dat weet ik, het komt gewoon omdat er minder auto's en vliegtuigen te horen zijn.
Ik genoot van de stilte, die begin maart begon. Ik genoot van het buiten zijn, in mijn achtertuin, en van de vogels en de natuur. Ik genoot van de stilte om mijn heen.
Nu is er weer veel meer mogelijk; mijn praktijk mocht ook weer van start. Met gepaste maatregelen, uiteraard. En hoewel het heerlijk is om weer te mogen beginnen met wat ik het liefste doe, masseren, ga ik de stilte missen.
Het is heel erg wat er is gebeurd en nog steeds gebeurt. Waarom ik het tóch ga missen? Zo zit ik gewoon in elkaar. Ik denk dat wij als mensheid dit even nodig hadden, om op onze plaats te worden gezet. Ik denk dat de natuur even een tik uitdeelde gewoon omdat het nodig was om onze ogen te openen. Ik hoop dan ook met grote hopen dat wij, de mensheid, hier lering uit trekken. Ja, er zijn té veel mensen, de natuur kan het niet aan. Maar ik blijf geloven dat de mensheid óók in staat is om deze uitdaging onder ogen te zien en op te lossen!
Molenaar Massage is weer begonnen. Met gepaste maatregelen, met het oog op hygiëne en veiligheid.
Laten we niet vergeten waarom we dit zo moeten doen nu! Laten we leren!
En dat terwijl ik nog maar nét was begonnen met mijn praktijk, en die zelfs al aardig liep ook!
De wilde plannen die ik had verdwenen in de koelkast. De cursussen en workshops die ik had gepland, verdwenen naast de wilde plannen in diezelfde koelkast.
Per slot van rekening: masseren op 1,5 meter afstand is niet echt een succes. Bovendien had iedereen wel iets anders aan zijn of haar hoofd! Mensen werden ziek. Mensen besmetten andere mensen. Mensen gingen dood. Het was cha... nee, het was géén chaos! Eigenlijk was het heel geordend! Er was veel duidelijkheid.
Men bleef bij elkaar uit de buurt. Uit veiligheid, maar vooral ook uit angst. Begrijpelijk, want dit virus was een kwaaie.
Het werd ook stil. Vliegtuigen vlogen niet meer, auto's reden niet meer. Mensen bleven thuis.
Wat mij betreft vond ik het meest pijnlijke aan de hele situatie dat ik mijn schoonvader, die in een verzorgingstehuis zit, niet meer kon (mocht) zien. Als masseur ben ik nogal 'van het aanraken'. En ineens viel dat weg. Ik gaf niemand meer een hand, laat staan dat ik iemand een knuffel gaf. En mijn praktijk lag op z'n kont.
En toch vond ik het niet erg. Moeder Natuur haalde diep adem, na de klap die ze had uitgedeeld. Ik denk niet dat ik ooit zó veel vogels heb gehoord als in de afgelopen maanden. Alsof er veel meer zijn. Dat is niet zo, dat weet ik, het komt gewoon omdat er minder auto's en vliegtuigen te horen zijn.
Ik genoot van de stilte, die begin maart begon. Ik genoot van het buiten zijn, in mijn achtertuin, en van de vogels en de natuur. Ik genoot van de stilte om mijn heen.
Nu is er weer veel meer mogelijk; mijn praktijk mocht ook weer van start. Met gepaste maatregelen, uiteraard. En hoewel het heerlijk is om weer te mogen beginnen met wat ik het liefste doe, masseren, ga ik de stilte missen.
Het is heel erg wat er is gebeurd en nog steeds gebeurt. Waarom ik het tóch ga missen? Zo zit ik gewoon in elkaar. Ik denk dat wij als mensheid dit even nodig hadden, om op onze plaats te worden gezet. Ik denk dat de natuur even een tik uitdeelde gewoon omdat het nodig was om onze ogen te openen. Ik hoop dan ook met grote hopen dat wij, de mensheid, hier lering uit trekken. Ja, er zijn té veel mensen, de natuur kan het niet aan. Maar ik blijf geloven dat de mensheid óók in staat is om deze uitdaging onder ogen te zien en op te lossen!
Molenaar Massage is weer begonnen. Met gepaste maatregelen, met het oog op hygiëne en veiligheid.
Laten we niet vergeten waarom we dit zo moeten doen nu! Laten we leren!
Reacties
Een reactie posten